.png)
«Η χαρά, ο έρωτας και η συμπόνια.»
Έλα, τι;
Δεν περίμενες αυτά τα 3, έτσι δεν είναι; Μα πώς; Αφού ο χαρά μπορεί να προκαλέσει ζήλια, ο έρωτας απογοήτευση και η συμπόνια πόνο. Γιατί χρειάζεται να τα εκφράζουμε;
Μήπως θα ήταν πιο φρόνιμο στην τριάδα των πιο «άχρηστων συναισθημάτων να βάλω: «τον φόβο, τις ενοχές και τον θυμό»;
Ναι, έτσι καλύτερα. Παρόλο που ο θυμός ίσως να κρύβει και μερικές δόσεις ζήλιας οι ενοχές συνδέονται με την απογοήτευση και ο φόβος προκαλεί εσωτερικό πόνο.
Γαμώτο, πάλι στα ίδια καταλήγουμε.
Άρα, για να τα συνοψίσω: «Καλό είναι να μη λέγονται όλα εκείνα τα συναισθήματα που φέρνουν εμάς ή κάποιον άλλο σε άβολη θέση. Δηλαδή ΟΛΑ!»
Και έτσι μετατρεπόμαστε σε ψυχρά σώματα που περιφέρονται διεκπεραιώνοντας διαδικασίες. Μάλιστα.. Δεν ακούγεται δα και τόσο συναρπαστική ζωή!
Το να ζει κανείς τη ζωή του προϋποθέτει να επενδύει ενέργεια σε αυτήν. Όχι να περιμένει να ολοκληρωθεί η ταινία παρακολουθώντας απλά την εξέλιξή της.
Να βιώνεις, να επικοινωνείς, να αλλάζεις, να προχωράς. Αυτό σημαίνει να ζεις. Και για να τα κάνεις όλα αυτά, χρειάζεται να νιώθεις. Ό,τι σου συμβαίνει. Να αποδέχεσαι αυτό που νιώθεις, να εξερευνάς τις αιτίες του, να εκφράζεις την κατάστασή σου, ακόμα και αν δεν μπορείς να τα βάλεις όλα στις πιο καλοσχηματισμένες λέξεις.
Έχουμε ανάγκη από ειλικρινή επικοινωνία. Έχουμε ανάγκη να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Να σταματήσουμε να μαντεύουμε συναισθήματα και να ξεκινήσουμε να τα εκφράζουμε πιο συχνά. Όποια και αν είναι αυτά.
Τα συναισθήματα δε χωρίζονται σε καλά και κακά, άσχημα και όμορφα.
Χωρίζονται σε αυτά που μας προκαλούν ευχάριστές ή δυσάρεστες/ άβολες καταστάσεις. Γιατί το ίδιο συναίσθημα, την επόμενη ακριβώς στιγμή μπορεί να μας σώσει την ζωή. Κρίμα λοιπόν να τους προσδίδουμε ταμπέλες και να τα δαιμονοποιούμε, τι λέτε;
Ας ξεκινήσουμε να τα (μας) αναγνωρίζουμε, να καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που τα πυροδότησε και έπειτα να τα εκφράζουμε με τον πιο καλοπροαίρετο και γλυκό τρόπο!
Έτσι η ζωή προχωρά και εμείς μαζί μ’ αυτή!
Comments