top of page
Αναζήτηση

Η ποινικοποίηση της λύπης.

  • Εικόνα συγγραφέα: Thimisis.
    Thimisis.
  • 23 Μαΐ
  • διαβάστηκε 2 λεπτά

Ή αλλιώς “Σε παρακαλώ μην κλαις”.


Και ξέρω πως όποτε το λέμε, το λέμε για καλό. Γιατί νιώθουμε άσχημα βλέποντας έναν άνθρωπο να βιώνει τη λύπη. Έχετε αναρωτηθεί όμως ποτέ: Νιώθουμε άσχημα για εκείνον που κλαίει ή για εμάς που δεν ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε;


Όλα ξεκινούν από το ότι μάθαμε από παιδιά πως είναι απολύτως εντάξει να χαμογελάμε, να γελάμε, να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, μα είναι πρόβλημα, καμιά φορά και ντροπή, να κλαίμε. Γι' αυτό συνηθίσαμε να μην κλαίμε. Και ιδίως μπροστά σε άλλους.


Η ποινικοποίηση της λύπης.


Θυμάμαι την πρώτη φορά, σε μια τριήμερη ψυχο-εκπαίδευση, που ένιωσα την ανάγκη να βάλω τα κλάματα. Κρατήθηκα, σφίχτηκα άλλαξα θέμα και τελικά τα κατάφερα! Ούτε μισό δάκρυ μπροστά στον κόσμο. Φεύγοντας, μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο και ένιωσα προστασία, πλάνταξα στο κλάμα. Μια σωστή κυρία.


Τη δεύτερη μέρα, έφτασε πάλι η στιγμή που τα μάτια μου βούρκωσαν. “Μα τι έχω πάθει τελοσπάντων, αφού εγώ είμαι δυνατή πως μου συμβαίνει πάλι;”. Ζητάω την άδεια και αποχωρώ με το πρόσχημα της τουαλέτας. Κλείστηκα και έκλαψα με την ησυχία μου. Λίγο κρύο νερό στο πρόσωπο, βαθιές ανάσες και βγήκα σαν καινούρια, έτοιμη να μπω ξανά στην εκπαίδευση.


Την τρίτη και τελευταία μέρα, μια φράση του δασκάλου μου ήταν αρκετή για να κάνει τα μάτια μου ανήμπορα να κρατήσουν την παραμικρή σταγόνα. Και έκλαψα, εκεί, μπροστά σε συμμαθητές και δασκάλους. Τόσο συνειδητά και τόσο αυθόρμητα που ούτε να σκεφτώ να φύγω από το δωμάτιο δεν πρόλαβα. Ή μάλλον δεν ήθελα.


I am very proud of you

Αυτή ήταν ο πρώτη φορά που έβγαλα για λίγο την ταμπέλα της άτρωτης και δυναμικής επιστήμονα και άγγιξα την ταμπέλα της ευαίσθητης Κατερίνας.


Αυτή ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι το κλάμα μπορεί να είναι τόσο απελευθερωτικό και λυτρωτικό, που είναι γιατρειά για όποιον το βιώνει.


Και έτσι σταμάτησα σιγά σιγά να ντρέπομαι για τα δάκρυα και τα δικά μου και τον γύρω μου. Κατάλαβα πως είναι πολύ οκ κάποιος να κλαίει γι αυτά που έχασε, γι αυτά που έκανε ή δεν έκανε, για εκείνον, για εκείνη, για ό,τι τελοσπάντων ακουμπάει κάπως αδέξια την ψυχούλα του.


Και η επούλωση θα έρθει. Και ας μην το ξέρεις ακόμα.

Βήμα το βήμα, φορά με τη φορά. 🤍


 
 
 

Comments

Rated 0 out of 5 stars.
No ratings yet

Add a rating
bottom of page